تئوری عدد دانبار و محدودیت تعدد روابط دوستانه در دنیای امروز هم صدق می‌کند؟
احتمالاً برای همه‌مون پیش اومده که یکی از آشناهامون رو توی کوچه‌خیابون دیدیم و بعد تمام تلاشمون رو کردیم تا خدایی نکرده یه وقت باهاشون روبه‌رو نشیم!
حالا بیاییم همین موقعیت رو در نظر بگیریم، ولی با این تفاوت که تمام تلاشمون رو می‌کنیم تا با اون آدم روبه‌رو بشیم! یعنی حاضریم بریم سمتش، سلام کنیم و باهاش خوش‌وبش کنیم... سوالی که پیش میاد اینه که «اون نفر چه‌کسی باشه ما حاضریم براش این کار رو انجام بدیم؟!»
شاید این موضوع فقط منوط به ایران و فرهنگ ما نیست، یعنی احتمالاً یه مشکل سراسریه که «
رابین دانبار» روانشناس و انسان‌شناس معروف در ۱۹۹۳ میلادی، یه تحقیقی رو روی تعداد افرادی که می‌تونیم باهاشون یه رابطۀ پایدار و معنادار داشته باشیم انجام داده و به این نتیجه رسیده که ظرفیت مغز ما برای داشتن ارتباطات نهایتاً ۱۵۰ نفره!
دانبار دربارۀ محدودیت این حلقه‌های ارتباطی یه مثال جالب می‌زنه و می‌گه: «ازدواج‌کردن یا داشتن رابطۀ رمانتیک قوی باعث می‌شه که ما از دوستان‌مون دور باشیم یا به‌عبارتی از میزان صمیمیت و نزدیکی‌مون کم بشه، چون مجبوریم اون‌ها رو به دایره‌ای دورتر بفرستیم تا برای این رابطۀ رمانتیک جا باز بشه. ازدست‌دادن دوستان نزدیک خیلی دردناکه و خیلی از ما زخم‌خورده‌ایم.»
اما سوال اینجاست که دانبار چطور به این عدد رسیده؟ آیا این عدد در ایران باتوجه به شرایط زندگی و فرهنگی ما هم همین صدوپنجاه است؟ آیا در عصر ارتباطات هر چی ارتباط بیشتری داشته باشیم مزیته یا هر چی عمق ارتباط‌مون بیشتر باشه؟
برای پیداکردن پاسخ این سؤال‌ها و تجربۀ پیاده‌سازی این تئوری، نهم شهریور ماه از ساعت ۱۱ تا ۱۴ با حضور «
نیما شفیع‌زاده» منتظرتون هستیم تا در کنار هم یه گفت‌وگوی کاربردی و مؤثر داشته باشیم!
پشتیبانی در تلگرام:
قوانین ثبت دیدگاه